Mi desolatio:
ita catenatus
in rubris vinculis
foco calidis.

Impetu fleo,
est claustrum, ego dico,
est cruciatus atrox,
exitum adveni!

Attamen modo
Interfui et ego
rotaculum amentem,
tessera est mihi.

Et omnia mutat
gyro ad consequentem:
pupuli loquentes
cecantes luces.

Foris stat cantus
avium perpulcher
tenerorum acutum
sine dolore.

Parvula mea,
puellula dilecta,
defuges hoc ludo?
Laeta subrides,

canfutas clare:
cur enim deire?
variis coloribus
permicant luces


tibi mea cara
quae habent gaudii novi
omnia signa, amorem
cur sentis mecum?

Tamen certe ibis
die me fugiens
… Contra permanebis
me postea odium.

Avium mi tamen
cantitus suavis
semper permanebit
… Ti ti ti ti ti …

VENETIOLANAE DESIDERATAE

Hexametris scriptum

Desiderata mea optima musa dice mihi carmen

amoris verbo quo funde macteque amamus

pueri nos ipsos fictos Cupidone sagitta;

tu comitare cantus istum cum manibus his,

quae, ut licet esse nativo, sic splendide rubrae.

Amica et sponsa inda originum Venetiolae,

terra ea apud Caribaeum tam totale fracta

ut et nunc flens sit corruptione rabieque

tamen colorata more tui calidaque,

advoco et tibi do, istam narrationem amorosam.

"ἀλλὰ τε ἄλγος οὐκ τελευταῖα τύχη ἐστί"

<>

Lucebat super Vicetiam
clarus sol nitide per gramen
dum nos suavia damus dulces
sub pinu simul Himalaiae.
permollis cutis, dura cortex,
 subrisus et oculi tui
perpulchri virides, austerum
lignum montibus tecti mundi
nobis commoda sella factum est.
Memorasne meos adspectus
perditos in illo limpido
anxie aere? Conatus sum
uls videre tuam praesentis
animam varii ponderis.
Et mecumne eris tempore tot
quot tute sine fine dicis?
Plane nesciebam at mortuus
inter brachia sim illa amore.
Sub hoc arbore et aspices tu
boantem aeternitatem verbum. 

<>

PASSIO CUM DESIDERATA PUELLA BELLICOSA

Res vidi vititas, puella
noctu, minime referendas
et scribo modo tunc tibi, amor.
Iacebam timide in lecto atque
mox scivi esse domi valde albae,
perpulchrae at alienae per
hoc litus patriae suave
dulcis Italiae cum arbustis.
Solus illic eram occasu
et mirabile aurantea
fecit omnia radio sol

cum nudata inieris laeta
et cupidine plaena mihi.
Et formae, cutis, nigri valde
capilli rubeumque impigrum os.

Efellabas, amica, virgam
parate veluti soles tu:
ciebas caput ante et retro,
(sperans climacos clarum succum)
inundans sitim nectare albo.
Ego postea degressus sum
et grate ad apicem te duxi
clam lingua rapida per lympham;
bellicosa puella, posthac
cepisti faciem et leniter
satis quam calide savisti.

ADELAIDI ET SHLOMO SUPPLICATIO
Hipponacteis scripta

Matrem absolvite vestram, dulcis
Adelaides et parvule
Shlome, amaverit vos valde ea,
tamen flos fragilis est parvus
et nocti frigidissimae huic
non superfuit. Dum vos amo,
conservabo in meis somnis et
haec momenta vivam lusiones
ipsa more qua amorem, aeterne,
maximum cruciatu vitae
perditumque salutavi clam.

/\

Care amice abyssum vidi atrum

gelidum humide perroratum 

asperis dacrimis, ubique.

Iam deruptast fides aeternite

et pars laetitiae meae exivit,

attamen hic manes, gratias. 

Speculo faciem vidi meam

revidi, inde ego risi, flevi.

PATRICIO

/\

Inflat gelidus ventus navi,
evertentibus undis, meae
quae lignum velut lupi extollunt.
Tu sed anchora, funem potentem
†  primo impetu dimisisti

ANCHORAE DESIDERATAE

Nauta mortus est in procella, carmen numquam complevit. Sed ab aliquis dicitur in mare se iactavisse ut ferream anchoram fune patethice coniungeret, ab aliis eum vigorose undas complexum esse.

Profundissime abysse, cura quaeso ossa sua.

/\

Etsi corpora nostra parva 

separant spatium longum atque

admirabile tracto strata,

uno in pectore pulsant corda

et una lacrimae per mala

guttatim effunditur amore.

DESIDERATAE 

/\

Es tu parvulus et lepide

omnes et timide salutas;

totus mundus amat, videtur,

te iam sed odium labellis.

Non placet tibi nare tamen

nam debes mare odii scire.

MIHI IPSO

/\

Panno pergula, cara mea,

quam primum, tua, magistra

mihi sit; ubi crescunt plantae

gemmis gramina viridia,

illic sol ubi splendet laetus

et pigras calidat lacertas.

dum enim tua verba, volat

apis floribus, effunduntur

et echus mihi Archiloci

quae mox tristia faciunt nil.

MAGISTRAE LITTERARUM CLASSICARUM