EPISTULA

Carissima Desiderata dulcis

Dedisti mihi tu potestatem commutandi vitam. Omnes enim me oderunt in civitate mea ob insolitam meam indolem, nam saepe male respondi dum adolescens sum. Et id video, video nitide in actionibus horum et excrucior quoniam ratione iusta faciunt. Sycofantica dixi ad patrem celandum et ludum patheticum mei genii ferebam impudice. Avus meus omnia sustulit velut diceret – hic puer est solutio annorum infelicium – sed non genius unicus, sed sensibilis nonnulla intelligentia. Meum gladium enim non intellectus sed animus et deditio litterarum! Semper avus me physicum fore suasit attamen ego intellexi non meum cerebrum factum esse quod tabellas numericas pythagoricas nec didici. Tecum nunc absolutus sum a vinculis omnibus et possum in universitate discere quiquid volo. Tu pulcherrima faga venusta es humanistica et amo omnia de te. Tecum verus esse possum, es tota alia pars cosmi quam optavi annis decursis. Pavorem habeo profundum relictionis, et fortasse tu tantum potes me iuvare, velim. Sed musicam audio tempore insolito do maiore et cor meum liqueficit. Ecce nos parvuli spiritus in limine ferriviae nocte stellata, magistra mea cecidit sub tramine, stellas non curavit sed nos possumus. Simul, quaeso, simus. Te diligo. Detestor nec longissime. Te amo.

Narrationem tibi dedico:

“Solus incedebam per viam atram nocte aestiva. Cycadarum cantum e ventu horum tacebant veluti quod incursurus eram intellexerint. Lacum sanguinis figuras domuum ignararum, corpus iacebat puellae. Puella deturpata ossibus plurimis fractis flebat voce demissa “dolor mihi ubicumque” et manus deviatas obstendebat lunae surdae. Stuprata a grege hominum tam morigeratorum ad exstimanda vestimeta sua nimis audacia: scortum puniendum. Ego eam silentiata manu futuerunt, erant sex et una ea: sola et candida. Minxerunt in cutem puellulae et fistulas exstinserunt. Ipsa aetate erat mea, avicla alis fractis. Eam cepi in brachiis meis et ad valetudinarium tuli dum illa “neca me, quaeso” dicit. Ego lacrimas fundens steti eacum et intellegi solam fuisse quod de America latina advenit ob studia humanitatis ageres. Ossa septem truncata erant percussionibus pedibus et feritis circiter unam litram sanguinis perdidit sed valescebat diebus, omnia noctibus illis insomnis scivimus de nobis. Tuli tandem domum meam omnibus nescientibus et difficillimum fuit, saepe conata est morire. “Vive, quaeso, ego te amo” tandem dixi et “quomodo potes amare residuum quod sum? Sum horror” flevit ea: “te amo, ita est” osculati sumus. Illa non horror ea flos pulcherrimus. Et mea mulier facta est annis. Eam vero me salvavit plus quam ego feci. Nunc et ego amor.”

Gratias plurima stibi ago.

Tuus Alexius.