Doctissimo Livio Alexius S.D.

Annus interest ultimum tuum praeceptum et hodiernum diem et statui tibi scribere quoniam putavi me profuisse et fortasse te laetavisse. Ego sat bene me habeo etiamsi nonnullae insidiae contra me fuerunt: amissio amicorum, tristitia ob commutationem loci et paranoiae variae. Perdidi enim amicos quod nimis erant mecum exosi et cupiebam tempus meum sine verecundia quaerentes autoraeda vectiones horis omnibus. Valerius enim factus est hostilis cum habuerem momenta minora ei sic mihi difficile, iuvatione aliena, relinquere eum et gregem eius. Ita, non bene me gessi tamen erat una mos ad delendam taediositatem qua se texit. Cupiebat avide habere plurimos amicos et constringebat me cum odioso puero sodalitatem habere, tandemque vidi nec esse intelligentem et sensibilem quam putavi. Alius amicus post movimentum disciplinae cravmagae ioco factum, mihi pugnum dedit. Et duo rededi ergo; pater suum, homo pessimus et malus, inivit quaestionem puerorum tempescentem et infinitam fecit minando morte me: ob hanc et nunc excrucior quoniam humiliationem video. Universitas mihi trauma est ob perditum me sentio sic minus feci quam potui sed sane. Puellam habeo: Desideratae ei nomen; antea recte tibi non dixi quoniam mater inerat. Est longa et candida (res insolita quod genitores venetiolanos habet)  spissos nigrosque capillos curtos habet et oculos virides. Habet disturbationem finilineam personalitatem et saepe de laetitia ad mestitiam it habens multa problemata de identitate tamen mox bene se habet et desunt ea momenta mala. Pulcherrima est et amabilis, fidelissima et munificentissima quam intelligens est illuminataque magnissima et finissima eruditione tam classica quam moderna. De moderna scit, aio, potius quam me et de classica more mei. Potest pulcherrima scribere carmina et cogitationes. Est una praeter te capax ad legendas epistulas meas Latinas: nequivi haud cadere in suum amorem. Longissima domu mea incolit Popularii apud Vicetiam: pulcherrima civitas agricola. Eam cognovi ob adfinitatem litterariam, amica communis legit nostra texta et nos obstendit alio. In principio nescibam de nostis adfectibus tamen intellegi esse eam nemesim. Numquam dixi matri meae quomodo eam cognovi quod per interretem squalidum multis visus sit, tu es unus; semper dixi in universitate ob visitationem Pisarum eam novisse, immo vero illa numquam Tusciam vidit. Genitores sui omnia sciunt et me noscunt quod ivi domi meae Desideratae post novem menses relationis clam et cenavi eiscum. Fortasse mox mater mea veritatem aderit quod Carolus et Gloria adventuri sunt ad me Urbitellum; tamen non curo quoniam si verum mascaram rumpet pondus animo meo aberit. Dixi pro assensione itineris tam longum nam cogitabam numquam fuisse ob puellam haud vita vera notam. Pater meus optime se habet et mox morbo curato psycopharmacis ad munus redibit: lucide loquitur et cogitat preter calmum. Quod pertinet me non quaero vitam aulicam, desidero vivere casu. Nolo clarus esse sed bonus. Vita fortasse est modo proiectio somnii in quinque sensibus, non prodest nimis serios esse. Est propter hoc ut scribeam hac antica lingua more humanistorum. Spero die tibi obstendere Desideratam.

Vale perpetuo.