NOX
Septentriōnālī in locō longō
spectō per mentem uls mare polum:
album nivātum et ursipascum;
expectō obscūritātem, negō,
mediā nocte, merinocteus
sōl adhūc permulcet faciem,
dum post lūnam abscondit sēsē
illogice mihi, intrimēscō.
Glaciārium iacet longē
sub hāc nocte dēstēllāta dum
grex sonat ante istum splendōrem:
canat puerōs quī hoppipollant,
orbus siccus stat rēctus lānā
tēctus, frīgēscit memoriīs
tempus quī mulierem petit
in palātum polistellātum,
bassum lūdit Jonsi: graviter
teneritiam nōbīs vōce
ferēns. Eclīpsis polārem iam
mōnstrat paulum, ecce, stēllam.
DIES
Remōtissimā domū caelum
inglūtit tenebram profundam
at mīculās linquit oculīs
nostrīs huius suī sagīnae.
Boreāliter stat aurōra
micatque bichromāta cauda
serpentis caelestis viridis,
similis est perlongissimō
ex herbīs igneō flūminī.
Fluit calidus per gelidam
galaxiam lactiginōsam,
subter īnsulā silente huius
noctis polāris. Superior
albus pāgānus canifōrmis
advertit dōnum nātūrae eī?
Cōgitō mīrāns. Antenātus
meus ignōrāns imāginem
huius habēre possit caelī?
Ultrā viam balenārum sum
at auripiscis extrā bullam
I
Perditi in hyperborea ora,
umbrae vos nivis levis, ursi
candidi atque pulchri, canones,
vivitis ubi nemo potest
ne longe quidem cogitare.
Praeter et hanc ultimam terram
ubi glacies imperium
tantummodo tenent invicti,
errat mea contemplatio
moratque expectans ululatum
vestrum infinita potestate.
Nubes caelo quam vos gelidae
aquae quam nec perennis hic sol
calidare potest radiis.
OREIBISCOCTUM
Hominem rufum nomine ego
Oreibiscocti vidi insolitum
scribentem dulcissime textum
puellae in strata sonanti carmen
gelida ob ventum tam nivosum,
cor meum franxit et bona omnia
cordeque auguravi ei sincere.
“Tu es more filiae meae
sit in vita tibi fortuna”
scripsisti et ipsum tibi auguro.
Nessun commento:
Posta un commento