MICHAELINUS
Parva historia

"Narro amicitiam , historiam illius quae mirifica est

Calliopes quaero veniam quia nolo opem huius,
placida musa tamen, nam illa dea minime extat.

dedico omnia dicta illi cui facta fuerunt."

[1] At ecce hic tibi, lector, Alexius loquens historiam insolitam unam tantum; hanc esse veram iurare possum quoniam amico meo contigit. Etiamsi nescio tui referre, aequale, utinam utilitas veniat, hic veritate omnia narro. In societate multi maledicere super calamitates alienas ridereque cupiunt, attamen id odi et numquam facere velit, modo faciam sermones obiectivitate Thucydidis de quo mihi magnum videtur spe ut totus iuvare alios possit; nisi sic erit tempus perdidero autem me delectando.

[2] Duo sunt pueri orti anno MMDCCL ab Urbe condita in civitate inter duas lacunas, mas et femina una tracto quo Asia in magnam crisem oeconomicam cecidit alter cum senissima uxor obita est. Nati sunt scilicet tres mensibus intervallis: illa maior, ille minor. De nominibus horum valde cogitavi et excruciavi paulum propter meum amorem veritatis, nam nolo dicere nomen puellae ne eam offendam etiamsi animus meus id velim. Dicam tantum nomen maris: Michaelinus, et deinde ei nomen Michaelinam commodo addicam. Eorum domus natales se minus quam centum passus absunt ergo iam in prima pueritia simul et in strata et in cubiculo ludebant. Genitoribus videntibus timiditatem liberorum vinctam illa magna amicitia, eos plus iuncti servare statuerunt. Ii iam in infantia insoliti pueri erant omnibus aliis, valde teneriores et intelligentiores, sic soli facti sunt. [3] Ille puer capillis oculisque fuscis erat magrus, illa foedula magrula capillis curtis nigris, oculisque atris. In asylo etiam inter se tantum sine novas amicitias adstringendo ludebant, et magistrae, hoc videntes, genitoribus parvulorum de timiditate locutae sunt. Sed nihil fecierunt quoniam bonam et profundam illam unam iunctionem prae multis sed vanis putabant. Sic soli, magis magisque se sectari continuavere. Saepissime in marem et in naturam ibant aestate et hieme unus domi alterius erant, etiam die festi et natalium et eorum et genitorium. Saepe abiciebant saxa in lacunam et loquebantur de magnis. Diebusque eorum natalis soli erant at felices ludendo simul. [4] Annus horum sextus proximus initium aerumnarum praemonstrabat, elementaris schola enim incepit et eacum problemates de amicitia illorum. Pueri in aula ridebant videndo affectum qui illos illigabat et hos “sponsi” appellaverunt. Scientes de mollitia puerorum, necando gryllos cantantes in horto apud scholam inceperunt, ergo Michaelinus et Michaelina flentes lacrimosis ocellis necatores sine victoria conflixerunt, contra illosque verberaverunt. Ii magis magisque alligati in difficultatibus facti sunt, domi simul postmeridie munera scholae faciebant et postea computatro, ludisque societatis se usque vesperem delectabant. Quondam, nescio die, feles Michaelinae cecidit ex fenestra, obiit; illae multa tristitia a Michaelino lenita est nam ei felem amatum vivum per naturam depinxit. Dies aestate atra et lucturiosa advenit qua, cum domum tenus ex mare incedebat, autocinetum illam lesit, sic in valetudinarium vulnerata et in animo et in corpore ivit, atque tracto sanationis numquam Michaelinus illa abfuit, etiam nocte genitores facile extollere non evenierunt ut dormiret. Posthac illa sanata iterum, vita decurrere renovavit. [5] Status aequalis mansit, nemo in mundum secretum Michaelinorum ivit contra non eos offendere intermiserunt. Anniversarius decem annorum Michaelinae fuit, dies iucunda quam illam decurrere cum amico fido cupiebat sed genitores illam advocando in festum omnes ex aula scholae adegerunt. Sic fuit quod dies natalis deterior dies anni ei factus est: Michaelinum enim clauserunt in pergolam externam et locum cum illa flebat conciderunt. Post festum amica illum liberavit et simul multas lacrymas effunderunt. Omnes scimus de impetu adolescentiae in hominibus uxoribusque et etiam in illis fuit cupido exiendi et mundum videndi, per centrum enim civitatis manu in manu et brachio in brachio reciprocabant laeti. Ibique non defuerunt dicacitates. [6] In schola media incepit tragoedia vera, omnes enim magis quam in elementaribus illos offendebant sine pietate ergo, missa patientia, Michaelina epistulam cui illos offendebat magis scripsit. Hic non iterum perturbare dicebat et etiam illum offendit malis verbis, postea hanc dedit Michaelino et iussit “bullo*” dare. Is non fecit, fortasse ignavia. Epistula reperta est et professorissa irata illam puniit. Ecce lector, finis horum amicitiae. Michaelina enim, se habendo proditam a Michaelino, eocum loqui iterum noluit et nunc, decursis septem annis, sic etiam est, modo se salutant manu. Illa nunc, ex foedula, pulchra puella est et iam sponsa pueri novi, ille amat puellam aliam sine commercio. Historiam narratam ex fletu Michaelini cepi, in desperatione ille adhuc est cum de argumento loquitur, ergo omnes litteras qua textile narrationis componitur modo est lacryma una amici, noli ridere lector aerumnis. Disce quid pulcherrimum etiam fragile est.

*  Ex anglica "bully": vehemens puer