<>

More pelagi tormentati

ventis et perculsi per undas

quae variae veloces erumpunt

similat lacus cordis mei:

maestus, damnatus odium et mihi.

At sentisne tu iam paulatim

tacere et quiescere circa,

ubi petrosa iacet ora

acutis et magnis scopulis 

composita in margine cosmi

mei cuius novissima est meta.

In his desertis laminatis

rociis sine tempore austeris 

sumus nos, aspice! complexi

atque inumectati aqua salsa

in unica indutia doloris.

Nescio, cara, numquam dedisse

fatum tandemque facultatem,

egomet enim nescio plane,

aliis oris existantiae:

vessatae altae undis feris

aut variis astris declaratae,

aut superesse praeter istam.

Tamen te oro, manes, et spera,

mecum, pectorem, impetu diro

obstendens superbe, me amando…

quod iam video finem: innubilum.