NOCTE INTER XXVII ET XXIX MARTII MMXV URBITELLI

Desideratae Elissae Contrae Alexius Isclanus S.D. puellae suae

Mea musa, mi cantus et expiatio, tibi scribo ut soleo amore ductus. Numquam plane amorem istum dicere eveniam nec nunc necque aeone venturo; sed clare conari possum effundere tibi partem affectus. Cum paula quidem rabia colloquamur desperatione magna cado et mutus fio veluti cadaver, velim enim emendare verba et repetere “te dilexi, te volui, tecum ante altarium sponsabulum ero”; sed fons doloris infundit rostrum iam dolens. Sum fortasse vilis temporibus illis sed sane omnia bene, nobis iunctis, erint haecque modo metae longissimae nostrae viae. Nihil nos deviabit, nihil amorem cessabit nihilque te non meam aeternam sponsam esse suadebit: es lux, es obscuritas et in bono et malo inde nos magis condicionibus apte amabimus.

Saepissime diebus superioribus dixisti, contra inversam sententiam dicentem mihi formam personalitatis ICMP (introversio, cogitatio, motio, perceptio) fuisse, me vero esse ICRI (introversio, cogitatio, ratiocinatio, iudicatio). Id me tempestavit satis sine causa clara, fortasse stabilitatem et definitionem mihi nitidam dedisti posthac nova locutio tua in procella retulit ipsum hominem. Tandem convenimus me esse ICMP, ob meos perpetuos fletus et charitatem; omnes nam inundant mentem ipsam. Velim iuvare omnes et poenam mihi do ob malum. Tandem inaudio sentioque emotiones immensas infinitasque et dum frigidissimus videor. Et cum ocellis tuis rationalis et calculator visus sim. Non sum tamen et universus polychromos panditur in animo, universus a te intellectus contra quam dixi. Es nam suprema viatrix viarum mei spiritus more mei ad tuas, auguro. Semper ventre statuitiones egi numquam mente, semper egi impetu. Certe scientia mihi placet tamen ob suam poesiam, maiestatem et magnitudinem non ob misurationem, rationem rigorosam et computationem. Et amo te ob omnia bona quae sunt in cosmo, non labore non dolore.
Es tute mea dulcissima et complexissima ICRI, amans tabellarum propriarum et pedissequa rationis suae et non extat quidquid mollius quam tu in corde meo.
Ambulabimus simul in ora cum cycnulis nostris die, memorato, sub luce novi solis. Fortasse ad matrimonium calceis rigvedianis ero!

Te diligo amoque maxime. Nox bona tibi laetaque.