DE PHYSICA
Epistula

Desideratae Elissae Alexius SD puellae suae,

 rectissime diximus nobis et prope mundo amorem maximum nostrum, et non satis fuit tota scripta a me tibi. Ergo velim non quantitate at qualitate curare suavibus verbis pulchrulam epistulam, sive verbatim liquidum guttis mei cordis; modo tibi.
 Metricae pedibus, aptissimi epicae, evenio minime dicere sensus quos sentio et sic quod locutiones paulae possunt, inde sint liberae absolutaeque vinculis formae.
 Es lux die pluviae, es pluma levis saltitans per aerem, es parvula luciola in atra nocte aestiva sine luna, es panis in fame, es salutis in aegritudine, es planeta floridus in mundis aridis, es lanterna in casa indoeuropaea, es vita in morte et mors suavis in dolore: rimedium omnium, spes unvoca et causa cosmi. Es omne quod volo, mente ultra moeniis natura.
 Dicitur enim tantum a stultis leges materiai veluti a cricetis illas mathematicae tenentes motus rotae: curribulum eorum, et magnos se faciunt quod, etsi firmes in ipso loco, cogitantes erint incedere cerebrum ad sublimem. Dicunt “mea lex longissime melius monstrat aderentiam plasticae in ferro claustri!”. Quid ad nos de natura claustri? Quid ad nos de mathematica? Et semper te crucias ob parvam habilitatem numerorum: non curo, computatrix enumerat velocissime, tamen certe non te mutem! Amorem habemus et studium litterarum idque alius extremus amor, nam quid plus quam litteras homines megathumos in voluptates ducet?
 Si ergo omnia bona nobis cur tristes esse? Gaudeamus igitur vitam et rideamus in malos et tristes idiotas.
 Amor aeternus semper una nos servabit usque ad mortem cum, non segregati erimus, sed scilicet tandemque unum spiritum; illic in pendicibus Vulcani Cervisiarii sub perpetuo amore Macaronoteratos Volatilis. Non soli sed cum avis et caris nostris, in gloria perpetua lucis omnipotentis. Quales cycni in aquatrino nunc natitamus laeves et albi sumus more nivis, tu mihi plumas disponis becco elegantiter; sumus nescientes et simul scientes nos numquam veritatem novissimam invenire nisi per nostros metaphisicos sensus. Nemo enim, nec physicus nec astronomus, me haud credere in anima persuadebit; sumus autem parvuli et excelsi extreme magis quam pyxis nos contenens; nemo me credere esse quaestinem chymicam, modo chymicam, amorem quem habeo in te. Etsi scientia moderna minime mihi explicat naturam rerum illustrissimarum, ut amorem, cur facienda mihi aliquid illam sit? Non amoris veram causam dicit non hominis nec omnino cosmi!
Computatrum potest dicere vim gravitatis inter multiplices sistemata planetarum sed non traducere Platonem aut intellegere.

Te diligo amoque atrocissime. Sempiterne tuus.

Nocte inter XVII et XVIII Martii MMXV