"ἀλλὰ τε ἄλγος οὐκ τελευταῖα τύχη ἐστί"

<>

Lucebat super Vicetiam
clarus sol nitide per gramen
dum nos suavia damus dulces
sub pinu simul Himalaiae.
permollis cutis, dura cortex,
 subrisus et oculi tui
perpulchri virides, austerum
lignum montibus tecti mundi
nobis commoda sella factum est.
Memorasne meos adspectus
perditos in illo limpido
anxie aere? Conatus sum
uls videre tuam praesentis
animam varii ponderis.
Et mecumne eris tempore tot
quot tute sine fine dicis?
Plane nesciebam at mortuus
inter brachia sim illa amore.
Sub hoc arbore et aspices tu
boantem aeternitatem verbum. 

<>