Iter Temporale sive Chrononautica

Nescio, plane minime nosco, naturam itineris temporalis sed res insolita mihi facta est quae de impossibilitate eius movit dubitationem. Incedebamus nam ego Desiderataque in molato bracchio Portus Hercolis et genitores sponsae meae paulum priores erant. Momento quo curvamen magnum transivimus hominem identicum Carolo patri vidimus, Ille erat sine dubiis, helioperspicillatus quasi ad se obscurandum sed metipsissima imagine: suo visu, suis capillis, suis vestibus et corpore. Non salutavimus eum una cum causa, senior erat annis circiter decem visu. Ille de futuro ex nostra sententia venit ad revidendum suum iter apud me cum filia, nobis iuvenibus, nam mirabundus nos aspexit more nostra ad eum. Fortasse ob longitudinem suam ipsius ab se ipso praeteritatis cogitabat transire visus a nemine quoniam faciebat nos anteriores quam genitores et quo fuimus. Fortasse diebus superioribus erat proxium quoque sed non vidimus nisi hoc die, undeviginti augusti duomiliaquindicim.