AMICIS MALIS ET FALSIS

Aliqua deliria variis metris (ANNO MMIII)

Quis tempus mihi remittet amissum

vobiscum, falsi futilesque amici?

I

Astronomica nympha, colans caeli
meridiem, erudita astris remotis
pulcherrima scientia et physica fine,

capilli tui ut Betelgeuze sunt ruber

et oculi micantes tamquam Sirius.
Inducis tenuem tunicam ceruleam

et morior longitudine tua tanta.

II

Flores edam cucurbitae et melones
tuos, amice mi maxime Ioannes;

percolatos manibus tuis sub sole

in terra fecunda agri Patanellae.

In illis olusculis fructum erit
laboris inaestimabilis tuum
atque signum nostrae aeternae amicitiae.

III

Naufragus noctis iam profundae quondam

apud claustra tua adveni, Gallica mea,
ubi candor amplecteritur plantas.
Statim clare vidi omnes memorias tuas
malas et pulchras, nobiles et turpes.
Cepi rosam candidam, frustra illam
trans ferrum eieci verbis perditae

praeteriae quae umquam mihi remeabit.

IV

Meretrix maxima fellatrix foeda,
tu, indigna et immunda moecha exsecrata

expecto tua quaestionem atque vocem
verbis, iisdem ei dictis de Fructu.
Quomodo audes loqui puellae virgini?
Quo ex me audeas querere puro homine?
Tu devirginata a spurco barbaro.

V

Nympha pulchra et suavis, mea Gallica
natura depinta circino et arco,

tincta coloribus occasus rubri,

voluptas tu meorum oculorum;

te amo et tuum corium tangere volo.
Memoro et imaginem pucherrimam

tui corpus mihi perfectum et mundum,

unctum oleo atque coruscum in luce,
ubera turgida sub sole aestivo.
Recubabas apud murum turbata,

etenim sicut es semper in vita,
prope nuda in externo domi tuae.

Vero, tu non es candida nec bona,

neque ut scripsi in prisco libro “De Puella”;

attamen mihi maximum apexque.
Te aspicio et nunc in mente perturbata

capilli fusci inconfecti madidi
vitiose in facie tua vergente caelum

efficiunt inaptum scribendo memet.

    

VI

Verone scire tu vis, quid vita est mea?
Sine cura sunt atri mihi amici
qui optant cum loquor finem locutionis
et in poesibus modo taedium habunt.

Puella, Gallica lux mea, alibi
amat alium puerum et aliam vitam,

ergo etiam si virdem aetatem habeo

solus ut senex in deserto sum.

VII

Heu tempora, iam non extant mores

vincit agmen suium et merda boum.

“Omnes in discothecam imus laeti
nos meretrices et idiotae spurii”.

VIII

Venusta illepide, absone perfecta

puella meato masculino est Gallica,

crine fusco, longo et enode valde.
Facies ovata et nasus gravis eius
certe signa inconfusibilis sunt
personae sic pulchra mirabilisque.

IX

Musa capax, cana loco mei quaeso
formas Gallicae puellae nunc feminae
mirabilis illa meo viso attento.

Florem etatis videre potestis

magnopere vos in suo ater sole corpu.

Fortasse nunc Alexio satis est,

minus et scire certe vult de puella.

Formam non habeo neque potestatem.

X

Fleo veritate:

tuum defectum,

sed simul sumus

in parva biga

ex ununpentio.

XI 

In civitate latianae scriptor deget
qui se delectat immundis scripturis
de clara puellula sic venusta.
scribet, scribet et etiam scribet multos
amplexus minimis turpis singulis,
tantum ut se extites illae ipsae sumptu.
Ignoscite, queso, illo uti egomet feci:

tandem ineptus patheticus ille est modo.
Eius naso et aurones insignae sunt
per faciem puttulatam acne grave.

XII

In vespero te conspicior apud stratam

saepe expectantem per crepidonem punctum

aptum secure pellendo autobirotam,

illic, in metum temporis saucili.

Derimit te saltus ab fine tremoris

ab victoria tua, pauli passus tantum,

nec autem discedis, modo aspices furvum

asphalti ubi iacuisti vulnerata

exterrita, quondam, ut avis fracta ala.

Illic rursum cras illam videbo quoque,

nihil dicam, sussurrabo nihil, certe

expectando adibo mersionem late.