FAE NUGAE VERAE
Tibi, Fa meretrix, quae umquam de hoc scies (ANNO MMIII)

Remota in gramine, puella, sola eras

cum vento circum et nebulis super

compte reciprocabas levitate.

Tandem in herbam densam cecidisti

et ibi in milia conceptis iacuisti,

longinqua ad omniis hominum curis;

in alieno universo sine maesta.

Vis mundum diversum sine corpore

confactum de musica et coloribus

ubi sunt nec vincti neque victores,
et sine inimicis et amicis quidem:

sed undae crispantes serenitatem.

Alibi trans vim gravitatis es,

trans verba et formas futiles populi.

Capilli fusci in filis habes herbae

et tui oculi cortex arboris fiunt,

corpus tuus videtur ramulus ibi

attamen pulcherrima et perfecta es.

I

Vix possum memorare qui motus amini mei fuit momento in quo tecum placidus sensibus eram. Diu locuti sumus et saepe nostra deliria se suaviter confunderunt.

Amasne aliquam nunc? Fas dixit autem
oculi mei eminus aspexerunt

responsum recubantem clare in fundo
animi qui vinctus a oculis suis
nequibat otiosis verbis mentiri.
Illa vidit hoc in me qui tacebam
autem unquam mihi quaestionem fecit
sed ego quoque finxi non audire.

II

Tu deficis me multum male.