SATURA I 

Hendecasyllabi sine mensura (ANNO MMIII)

Scialas, magna ore spumosa, doctus est:

enim historiam nullius cognoscet

sed scire videtur omnia de mundo.

Si dicas tu latine intellegere

is finget etiamsi modo “Iuventus”

linguae latinae parum comprehendit.

Ille dico vobis, sane homines,

putat sapientem se esse sed sapientiam

ingorat plane, et quidem cognitionem;

attemen eum videre potes ire

superbum in urbem ut percussorem

nedum sicarium mediaevalem tectum,

ceu si sit validus bonus et pulcher.

Putat, et stupefio, cum insolentia

similis esse genii et homini ferrei

qui tamen unquam erit eiusmodi.

Quae sunt Caesaris, reddamus Caesari:

est peritus in immaginariis

animalibus pilosis et falsis,

ut, exempli causa, vir niveus;

sed etiam in illis qui squamati sunt:

dracones et malae anguillae gigantes,

serrasalmi humani atque lacertones.

Nihil mali si solum id studium sint

sed sunt ei quaestiones verae credendae.

Sed etiam credit in phasmis et umbris,

tantum ut, iam media nocte, domum meam

is advenit dicens mihi ire eocum  

quod phasmae in via sedunda certe vidit.

Ivi sed vidi nihil ubi videbat

excercitum factum de mostris esse.

Sed meus spumosus amicus est audax

enim cum pericula videat fugit

ut puerulus, atque sua vox decrescit.

Factum tamen id est cum sis eocum

minime in suis verbis dictis amicis!

In illis multum pulsat et ululat

et vicit semper etiam contra centum!

Sed ne dicamus alia est opifex ille!