EPISTULARIUM
Aliquae epistulae

Epistula de dubitatione die undetriginta Augusti MMXIII scripta

Alexius Fae amicae suae. 

Pulcherrima puella iuvenis et bona, amica dilecta, thesaure care; fons voluptatis, cur mihi sic difficile tibi loqui? Est uti dubitationes habeam de quaestionibus quibus non sit. Enim dubito interdum tuam amicitiam et bonam, cogito de causis fraudium, fraudes ignotae et sine substantia. Utrum vero stultus an cogitationi ratio est? Mea amica, numquam in aestate te vidi nec te ipsa me quaerebas, sed modo egomet interdum tibi scripsi, quasi perturbare mihi visus est quoniam paulum te dicebas et mox salutabas. Ex hoc enim habui natura cogitamentum accinctum in syllogismum putatur verus:

Amicus vel amica cum a sodale quaeritur gaudet, ego sodalis cum quaero illa non gaudet: illa non amica est.

RETESIUS

Puella mea, amica mea, pulcherrima,

Fas ore serpentis, animal infauste,

proxima in ruina codis mei fessi;

quae sors fuit tibi, per menses dissolta?

Fuitne tua mihi defectio modo?

FAS

Ave mi Retesi, tesaure maxime,

ego in mundo, disce, fui continenter,

sed si hic sum laeta nunc tantum tibi laus.

Solus es homo ex quo bona habere possum,

et esse tecum valde volo perpetuo.

Sed cur sic flagitas dubitationibus?

RETESIUS

Vocem tuam numquam audivi nec lexi

epistulam amore amicitiae scriptam,

enim in capsula cursus vidi aranea.

quo possum certus esse affecti quo ais?

Epistula exortatoria die undetriginta Decembris MMXIII scripta

Michaeli salutem,

 Hic, diebus superioribus, captus taedio, profunde de condicione tua cum Ce ad Quadratum meditavi. Illa ipsa prisca amica. Quis enim plus quam illa magna tibi est? Taedium, ut multi dicunt de mea persona, fortasse iam administrationem cunctam in me habet ergo solitum et fas est me de rebus alienis cogitare; tandem ego solus sum dum vos omens estis alibi in vacatione. Iam omnes historiam, pulcherrimam ex mea sententia, de maxima amicitia inter vos sciunt, historia scripta dictaque et fortasse in annis etiam recitata. Quid meliore quam amicitia inter parvulos pueros? Sed nunc satis rethoricae. Omnes sciunt quod dico, at tu melius quam illi.

Ce ad Quadratum te cogit, insanum stultemque me esse certe putas, sed ita est, illa te adigit plus quam quemcumque alium. “Cur?” modo cogitas “Ego nihil ei, illa iam benest, sponsum quoque habet. Et illam me odisse dixit post historiam epistulae offensoriae!”. Certe sic dixit, sed cur dixit num quaesisti ex te? Nam, nosco, sed ea nescit quo tu epistulam non dedisti puero improbo et malo, illa modo te non satis audacem ad porrigendum hanc cogitat. Et satis audax sane non fuisti, tibi enim quaestio iam in principio explicanda erat. Quid tremuisti, edepol? Utrum orcus an cyclops tibi visa est? esto audax, amabo!

At ecce nunc momentum aptum tibi, illa, vidi ergo scio, diplomam gubernationis cepit sed propter pavorem stratae non evenit gubernando. In amicitiam eacum redit, clara nugas praeteritorum, tu modo illam iuvare potes, tu amicus ei sicut numquam nemo fuit. Scimus de quo loquor.

Quaeso, medita de rebus facendis; quidem tibi non cor leonis habere necesse est sed tantum opus amor tuus erga homines et natura, amor ipse qui te eacum iunxit. Vidi, amice, te timide eam salutare manu dum occurris, facie magis, dic ei aliqua: restas illic et Dice ei. Ex semine parvulo

magnus arbor fortior propter cinerem illius prisci crescet. 

 Vale Michaeline, parvule.

Epistula de amore die quinque Ianuarii MMXIV scripta

Michaeli salutem,

 Post rogationes plurimas de amore, praecipue tuas, scribere tibi de illo argumento paula verba statui. “Quibus indiciis amorem arguimus?” me interrogavisti, dixi “Nulla re, nihil universalis homini, omnes omnibus aliis amorem dissimiliter vivunt”. Aliqui tibi dicere possint “Noli locutiones Alexii de amore audire, ille nescit quid amor sit, numquam commercio amavit” sed aliquas res dicendas habeo et, iurare queo, amorem plus quam eos amantes plurimas puellas casse noscere. Diutissime et saepissime de Ce ad Quadratum, tua amica prisca valde a te amata amicitia, dictavimus, et dictamus de illa etiam cum tua passio amorosa ardentior erga Laudam est, nam semper nomine eius, creando ludos verborum, ridemus atque similitudine cum patre eius propemodo perfecta nisi propter oculares et albos capillos. Iam in prima pueritia, sicut scripsi iterum antea, amorem illae novisti, certe non amor eroticus nec infatuatio, ut fortasse aliqui mala mente cogitare possint, erat sed ne amor fraternus modo, ex mea sententia, amor amicitiae, stultitia amicitiae propter hanc omnia altero faceretis. Passi estis mala et iniuras annos et annos tantummodo amore, nam si hic deesset ne duos quidem soles eveniretis. Amorem tu, et Ce scilicet, ante aetatem solitam novisti ubi illum pueris visus est. Et nunc, post dammas et apros alere annos eacum in pinetum, iam satis recte sensum cognoscis et cum Lauda in amorem cecidisti sed nunc maturior es quaestiones habes quoniam condicio difficilior est. Aetas ipsa nova problemata fert, nam sicut amicitia puellae Ce ad Quadratum defuit crescendo annorum, modo in Lauda, iam adolescente, nova vides. Saepe mihi facta narras in quibus illa te clamat tibique favet, et si ea te amat propter hoc ex me quaeris. “Nescio” respondeo, nam amor non videtur nulla re, omnibus dissimilis est. Exempli causa ego in amorem cecidi violenter paulis annis antea, amor erga puellam Portherculensem sine intelligendo multa et nihil ei dixi ne verbum quidem unum. Deinde quamquam me illam valde amare, quis dicere de meo senso potuit? Nemo. Et aequaliter nunc puellam, quam mihi satis placet, numquam  salutavi itaque ea ne suspectat quidem amorem. Sic etiam tibi amor verus latere possit, fortasse puellae valde bonae et clara, quae timore et pudore non vim ad declarandum habet. Sed probabiliter Lauda est in amore tecum, utinam sit, et ita non est, illa monstrat tibi amore sine problematibus et tunc tibi est agendum! Age. Advoca illam et exi eacum! Noli facere ut facio, noli late amare.   Te salva!

 Vale Michaeline, parvule.

Epistula de pauperitate animi die novem Ianuarii MMXIV scripta

Valerio salutem,

 Amice mi qui exul in patriam redivisti et modo hic nobiscum es, desumusne tibi nos? Vocem Michaelinii loquentem de Lauda aures tuae non memorant? Et locutiones super Ce ad Quadratum? “Dive, quantum taedium” ridens dicas “melior erat manere degendo in Birmania! Mox redivi et iam loquerimini de nugis?!”. Bene, parvulo tempore, omnia memorabis. Et cum tu deesses nos mimium serii fuimus, locuti sumus de argumentis gravibus ut saxis et valde insigna tuae vacationis sensa sunt, deerat is ridens et non valde curans de illis nugis. Iocationes illae delentes murum serietatis. Ergo dico, in nomine clanis (sic nos clamat Gullielmus Ballinius de Carolis), beneredivisti inter nos.

Tracto tuae absentiae cogitavi de omnibus rebus tibi factis recenter, et clare in fundo animi horum qui te offenderunt non improbitatem at pauperitatem vidi. Incipiamus ex initio, Valeria idcirco. Tecum et Francisco incedebam per scholam cum tu dixeris illo “Volo cognoscere Valeriam aulae tuae, ad illam me fere”, Franciscus mox dixit id nolle, sed sub pondere tui rogationes dissiluit et fecit. Advenimus enim iuxta illam sedentem cum amicis loquentibus. Scisne? Capilli fusci habet et oculi magni micantes et illo momento ei lucebat per faciem sol. Tunc Franciscus ei dixit “Ecce, Valeria, Valerius hic, te cognoscere vult”, dixit postea illa tremens timiditate “Sane” et tres digitos in manum tuam strinxit, velociter retractavit ceu ureret. Abimus, iurare tibi possum, illa subridente paulum; nil amplius. Postea, semoto ab ea, quaesisti ex Francisco “Habetne illa modo quattuor digitos? Estne Musculus?”. Illa modo est puella vacua nam in animo eius vidi profundam pauperitatem et insignum huius est te non satis comiter salutare, Christe! Cur non locuta est, surdomuta illa? Minime modo anima eius surda est, surda sonis pulchritudinis vitae. Nam propter illam causam sola ipsa est non habes sponsus et hoc, etiam etiamque, planget! Incogitabilis. Non extat uxor in schola squalidor, pulchella nihil dicendum, sed lunatica solaque velut canis se habes, attamen non satis ut sit specialis. Tantum vacua et ignava, odiosa omnibus nisi a illis cupientibus illam habere paulum. Bene est tibi non eam in amicitia habere!

Odi et magis odi qui negat salutum, tantummodo insanos in cerebro esse puto, nam quid insolitis dando salutum? Non onus sic magnum quibus nihil mali fecerunt. Nimis rabiosus sum ad loquendum, videtis enim me ut animal scribere.

Secunda est Comitissa Austriae, illa quae me dixisti habere manus ispida ut illa agricolae. Non loquemur etiam quaeso! Gens vacua in animo quae minime meret tecum esse. Oblittera earum manus, voces et odores. Nihil sunt. Cogita de ceteris! Ego interea fugem in austeram Australiam!

Vale, Valeri!      

Epistula de mea investigatione die vigintiseptem Ianuarii MMXIV scripta

Michaeli salutem,

 Anxie amice mi semper auditor verborum qua dico, locuti sumus de rebus primaris interdum locutionibus simplicibus quandoque diffilioribus, sic dicere queo tecum multa intellexi de natura hominis; nisi plane et sane illam difficiliorem esse quam hanc gubernantem universum, nam mihi esse naturam non mathematicam videtur etiamsi tandem est utpote omnia in nos, et nos ipsi, mechanica quantistica regatur, problema unum est nos variabiles non noscere. Saepe tu mihi dices, “Cur audis magnopere semper dum loquor de Ce ad Quadratum?” et idcirco nunc tibi investigationem meam dicam: quaero hominem. Sed contra et fecit Diogenes qui non illum invenit, inveni. Temet Ceque ad quadratum cum pueri et amici essetis. In vobis tantum hominem vidi, tantummodo in vestra maxima amicitia. Ergo ut melius dicere, pro homine, humanitas enim pueri modo fuistis.

Insolita res omnibus sit me in pueris parvulis et laetis humanitatem invenire, sed ita est. Cum illa fleret, et bullis et vita ipsa, tu velociter illam complectus est; et vicissim. Illam stringebat ad te et verba dulcia dicebat. Et illa te clamans “Michaeline parvule, hodie domum tuam adveniam! Laetissima sum”, quanta pulchritudo.  Passione plaenus amor purus, nihil aliud! Res quas homines omnes oblitteraverunt et, heu, illaque. Illa omologata nunc, et fortasse semen parvum in cerebro eius manet semen parvulum fortasse quam spermatozoum pulchritudinis et humanitatis. Ergo multi qui me viderunt hoc tempore non intellexerunt quid fecit, et quid excruciavi quoniam neciverunt me quaerere hominem, sed non refert mei.

Utinam, dico, illa redire apud te, ut in somnio vidisti, et tecum amicitia iterum stringat. Res remotissima impossibilisque sed omnia vera antea fieri.

Unum certum tamen: illa numquam amicum similem tui habebit, nec in mille annos, nam numquam amicitiam tam magnam aedificare potest.

Ecce tandem, dicto etiam, hominem et humanitatem inveni in vobis. Gratias, Michaeline, tibi. Omnia bona. Et, ut semper, velut illa dicebat: Vale parvule.