SATURA II

Hendecasyllabi sine mensura (ANNO MMIII)

Acras, puella stulta et mala ubicumque,
quae meam patientiam totale delevit
certe est tam foeda quam curta videtur.

Et eam solum usus sum ut secundam,

otium et rationem verae mulieris

cuius unquam illa erit imitatio:

Gallica puella longa et pucherrima.

Eadem non vero est ut Acras quadrata

ne est quidem vara at recta praeter modum,

venusta omnibus gratiis perfectionis.

Tu mihi lector fortasse requiris

quia, attamen, eam admovi me

si tam horribilis illam describam;

sed nescio respondere tibi recte

quoniam me pudeo huius corruptionis

in qua delapsus sum ceacus surdusque,

quin viderim atque audierim verum.

Suam vocem dicam teressitum esse

dicentem strdore sine ratione

quaesitiones sine significatione

contra Gallica habet vocem splendidam

et saepe austera argumenta dicenda,

porro eius cantus tam expolitus est

ut tenor ceu Furius cadere faciat

ob suam peritiam incogitabilem.

Alia puella misera hypocritaque est
et retro amat semper maledicere
tamen semper videtur ante amica,

enim subridet lepide et respondet

ut si sis magnus et bonus homo ei;

contrarium Gallica et Calliphonus scit

recte postquam pulsatus est errore.

Attamen loquar solum de Acrate
postac ne offendam nomen Gallicae,
quod turpitudo nomen illae id laedet.

Haec semper studet omnis die vero

et gloriatur hoc, sine intelligendo

omnibus odiosam manifesto esse,

enim extra casos illis humanos

amicarum eius eam nemo spectat.

Puerum amavit infidum et malum:

Rotusmatatticum Bootan Maximum

sine congruentia et flebilis visa est,

praecipue quia illum ipsum disgustavit.

Solum unum ante me eam voluit

puer, dicitur Lucius, qui eacum

in magno amorem cecidit acriter,

amor non comparandum meo senso

qui tantummodo turpis cupido erat.

Sed, illa sciendo de suo senso, eum

repulsavit ut amet solum Bootan,

amet et non ametur videlicet!

Sic sola fuit multo certe tempore,

cum postea me inquisierit ego eacum

commercium parvum incepi propere.

Postea, dive, quot deliria audii!

Dummodo die genitores eius

circiter me absumpserunt autocarru,

ergo, ea etiam non data, illam relinqui,

quia vita ei non valebat amittere.

Postquam hypocrita dixit me nolle

et baestia factus sum despuendo aspre.

Sponsum nunc habes ignotum, nescio quis,

sed eum, scio, aliam amare vero

et illam uti solum ut rationem.

Gaudeo magnopere, haec iusta est fortuna ei.

Misera gloriosa sine cerebro,

tu minime es pulchra, noli sperare!