DE PUELLA EPISTULA APERTA
MMXIII scripta, acerba et sine ratione

Dedico hanc Ioanni Tinti cum benevolentia quia cum affecto et sine defetiscendo me audit, semper.

Tibi Alexius S.D

 Maxime amice, quoniam sic si legis hoc et intellegis recte es, ibi narro historiam, unam ex multis, de meo magno amore erga uxorem maximam.

Amor coruscus nunc etiam, post annum, dignus obdurandi annos mille, in oculis meis micat stuporem abstinentem in aliquis sodalibus creante et in aliis noxam molestiamque. At non curo eorum verba et actos sed etiam spe, unquam aliquo mea historiam audire velle, scribo eam et non certe traduco italice ut saepe mihi dicitur. Et tu, lector sapiens, sciens latine, non traducere pro aliis hoc textum loco mei, enim si vero eam scire vis tibi lingua digna et alta (ut lingua latina, sicut scriptum est hoc) ad argumento est discenda.  Id dicto, In his paginis deinde loquar de acerrimo amore pulcherrimo et infinito.

Puellae quam amo Gallica nomen est, et Porto exoririt anno MCMXCIII. Cum eam viderim et agnoverim, cadens in amore, in 23 Aprilii MMXII, post antiquam amicitiam non valde magnam, momentum mutationis, et animi cordisque et forma mei ipsius, adhuc (MMXIII) duratum et non cessatum et hodie, habui. Ego eram puer natus pavidus, tristis et sine veris amicis; iam studia physicae ac astronomiae faciebam parva aetate et sic meum temporem domi decurrebam sine sentire meam horrendam condicionem, solum interdum cogitavi de me ipso ac non de stellis et videbam multas res quae non mihi iuvabant ac statim desistebam. Vitam ipsam fortasse non mihi placebat et mea salus unica erat cogitare, aspicere et studere universum legesque eius sine incedere in meum animum. Vero cum undecim annos habuerim vitae et, ut dictus retro, eram Gallicam occursi in schola sui pagi ubi mea mater laborabat, die quo eacum eram. Ea apud meam matrem venit et salutavit me quoque qui, pavidus, ubi primum adnui. Illa erat puella: longa, recta sed acerba aetate, cum capillis fuscis ocuisque equalis, semper sola in cogitationibus stabat et tristis mihi videtur. Maior quam ego duobus annis et saepe meus timor augescebat cum puellis  et plure si maiores fuerint. Ergo non multa verba ei dixi absque illis occasionis. Res etiam adversa erat amor meus erga aliam puellam quam effari nolo ne eam offendam, haec enim erat puella spurca et mala causa malorum meorum. Postea enim ea ex matre mea meam diretionem postae elettronicae petit et mihi scripsit. Sic brevis commercium incepit. Lector, scire quanto conatus sum epistulas invenire non potes; tamquam stultus factus sum et post investigationem cessavi. Peregendo ego et Gallica perveniemus ad suam invitationem quam ego renuntiavi causa spurcae puellae in mea mente. Ex hoc Gallica defuit. Ergo habui quod ego volui, puella quae meam vitam valde lesit. De ea loqui nolo quia puto eam non merere ne unum verbum quidem.

Sicut antea scripsi eam post sex annos, anno antequam, revisi in licaeo meo cum ea ultimum annum frequentavit dum ego in tertium sum. Ab initio illa haud recognovi quoniam, illo tempore quod nostrum usum cernebat, ex puerula uxor pulcherrima facta est. Sed cum eam viderim statim intellexi non novam meo obtuto esse etiam si nomen et cetera de illa nesciebam plane. Die in schola intentus ad aspicendum Gallicam eram et, intellectus, indiligens, de aliis, loquentes negligentes, eam ex Porto esse, cum Laurentius, pagi huius puer, me accesserit sine festinatione flagitavi notitias. Is mihi expliavit omnes et statim concepi quae ea erat, sic leniter in mente res suas apparuerunt. Mihi iucunda erat et, propter quot pulchra facta est, stupefactus sum tamen illo tempore eam minime amavi. Dispar enim amare et mirari est, vero nos in amore sumus cum etiam a indolis allexerimus.

Duo mensibus postea, enim 24 Aprilii, eam vidi dum, longe a domu, cum sodalibus meis, Laurentio et Cosimo, fuerim. Ii loquebantur et ego statim adspectum in ea posui, illo momento me eam amare intellexi. Voce attonita ei dixi “Amici, quasi certus sum Gallicam pulcherrimam esse… Fortasse in amore cadi.” Cosimus et Laurentius vicissim se mirabundos aspexerunt audiendi similes verba ex mea ore quoniam unquam puellam amavi vel astimavi in tempore nostrae amicitiae. Ego posthac levis ut folia in vento eram. Tamen ab principio sciebam me eam non merere, enim non satis pulchrum ei me exstimavi. Cosimus semper me eam amare depellebat fortasse propter hoc dictum. Sed ut ei sim dignum, ego mutavi aspectum et mente in tres mensibus. “De Puella” scripsi, libellum acerbum dictatum a passione, magna sine voluntate.

tempore tamen ea cum aliis pueris in amore cecidit et saepe excruciavi propter hoc, sed quem culpam habebat? Vero unquam ei de meo amore dixi. Memoravi semper, et semper etiam, de suo subriso facto mihi et pleno laetitia: stultus videbar.

hoc tempore puella parva cognovi quae mecum temporem decurrebat. Enim ut amici mei, verbis bonis et prudentibus, credentes habere veritatem in manu, me suadebant ut aliam puellam frequentare inceperim. Ex eorum sententia “bona” solum sic Gallicam oblitterare potebam. Haec puella deceptio summa apparuit et ego frustratus causa eius factus sum, sua indole mala et turpe, et fortasse sua arrogantia pulchritudinis quam ne habebat quidem. Ergo post aliquos menses eam plane deposui.
Solutio est ego Gallicam unquam oblitterare posse, semper, quanto temptare possum, aliquantum illa in meo corde manebit. Amor levis memoria fiet et, tempore, aliam uxorem amare potero.

Res dicendae multae sint sed solum si cum cura legis hanc epistulam ego scribo alia. Gratias tibi ago.

Hoc librum, ut alium, claudo cum locutione socii maximi mei Andreae Albergati << Hoc in tua peritia manebit, gaude! Vita decurrit! >>.    

Veritas est illam oblitteravisse plane post paulos menses!!!